Zoals mijn trouwe lezers zullen weten was de Amsterdam marathon op een ouderwets fiasco uitgelopen. Net als eerder in Utrecht en Enschedé kreeg ik last van mijn buik. Na misselijkheid en overgeven wilde mijn benen gewoon niet meer. Zo bleef de tijd van de eerste marathon die ik uitstrompelde in 4:15:44 staan als PR. Ik had daar vreselijk de pest over in. Al die uren trainen en dan weer ziek worden. Waar zit dat nu in?
Het kon volgens mij geen conditioneel probleem zijn. De woensdag na de Amsterdam marathon trainde ik gewoon weer mee en ik liep het weekend erop de Berenloop op Terschelling zeer comfortabel in 1:49:34. Nu bleek dat ik nauwelijks hoefde te herstellen, kwam ik op het idee om het zo snel mogelijk nog een keer te proberen. Dat scheelt weken duurtraining.
Maar natuurlijk niet zomaar opnieuw. Dat had geen zin. Ik wilde nu eerst wel eens weten waar die misselijkheid vandaan kwam. Daarom maakte ik een afspraak bij een sportarts in Baarn, Guido Vroemen. Hij bleek clubgenoot te zijn bij De Schieter, maar ik had hem daar nog nooit gezien. Ik kwam goed gedocumenteerd met print outs van mijn marathonverslagen op het consult. In tegenstelling tot de sportarts die mij drie jaar geleden keurde, gaf Guido mij helemaal niet het gevoel een loser te zijn. Hij kwam al vrij snel tot de hypothese dat ik te weinig dronk en te veel mineralen verloor zonder die aan te vullen. Ik kreeg aanwijzingen voor een drinkschema en het fiat dit na een paar keer trainen uit te proberen in de Zuiderzeemarathon op 22 november. Om echt uit te testen wat het effect van het drinken was, zou ik niet harder lopen dan zes minuten per kilometer. Een eindtijd van 4:13 zou ook nog een PR opleveren.
Die Zuiderzeemarathon had ik gevonden op internet. Het was een van de weinige in deze tijd van het jaar. De organisatie was in handen van PEC Zwolle. Zij zetten je af in Urk en dan moet je terug lopen. Ik had meteen sympathie opgevat voor de organisatie, omdat deze adverteerde met ‘AA-drink met een gele dop’. Precies de woorden waarmee ik dit zelf bestelde in de kantine van Pijnenburg, toen het nog in het assortiment zat. Maar ik had ook iets gelezen over eigen drinken inleveren. Dat zou natuurlijk heel mooi zijn, want ik trainde nu op in thee opgeloste Aptonia Endurance met een klein scheutje Karvan Cevitam. Ik besloot er een mailtje aan te wagen.
Ik meldde de organisatie dat ik na teleurstellende ervaringen in Amsterdam er over dacht bij hun revanche te nemen en dat ik graag wilde weten hoe het met het drinken geregeld was. Ik kreeg als antwoord dat ik inderdaad zelf eten en drinken in kon leveren voor ieder van de negen verzorgingsposten en als P.S.: “Bij ons geen teleurstellingen; iedereen blij.” Toen was ik helemaal verkocht.
Over dit alles repte ik met geen woord tegenover mijn trainingsgenoten. Ik wilde me zonder enige druk van buitenaf voorbereiden en een eventueel volgend drama in stilte kunnen dragen. Die ‘stealth’ operatie was zo makkelijk nog niet. Omdat ik het drinken moest trainen op lange afstanden, liet ik de korte intensieve trainingen van Pijnenburg schieten. Het fietsen en zwemmen met De Schieter kon ik ook niet combineren. Op een zaterdagochtend kon ik niet snel genoeg wegduiken voor een groep mountainbikers die op De Stompert fietste. “Hé Jan, doe jij het vandaag met de benenwagen?” Gesnapt door trainende triatleten.
Het ergste was echter dat ik op de dag van de marathon de jubileumtraining van 25 jaar AV Pijnenburg zou missen. Mijn trainster Anita was daar zo enthousiast over. Maar ja, in die marathon zaten zo veel uren….
De dinsdag voor de wedstrijd werd ik gebeld door ene Jean-Pier G. Jean Piere had mij gezien in de deelnemerslijst die op internet stond. (Er was dus een risico dat mijn trainingsgenoten mij toch zouden snappen.) Hij vroeg mij met een Frans accent of hij misschien met mij kon meerijden naar Zwolle. Nu ga ik vrijwel altijd met de trein naar een wedstrijd, maar toevallig had ik juist de beslissing genomen dat de auto dit keer toch wel erg praktisch was. Gezelschap, liefst met rijbewijs, leek mij vooral voor de terugweg erg fijn, want wie wist hoe ik er aan toe zou zijn. Wij spraken af in Soesterberg. In de loop van de week werd het weer slechter. De nacht voor de marathon stormde het en werden we wakker van de hagelbuien. Ronduit beestenweer. Daar ga je toch niet in lopen. Maar ja, ik moest wel naar Zwolle, want ik had een meerijder. Direct na het opstaan toch even op internet gekeken of de boel niet was afgelast. Nee, het gaat door, shit.
Om acht uur reed ik door een witte wereld richting Soesterberg. Daar stond Jean-Piere al tien minuten te kleumen. Jean-Piere had er wèl zin in. Dit zou zijn twintigste marathon dit jaar worden en een aardige trainingsloopje voor de 100 mijl in Schotland. Kijk, dat is niet het soort peptalk dat je nodig hebt als drievoudig marathonslachtoffer. Maar verder was het een hele aardige kerel. Toen we ter hoogte van Harderwijk vanwege de dichte hagel vrijwel stapvoets moesten rijden zij hij zelfs: “Nou,nou.”
In Zwolle was het redelijk opgeklaard. Af en toe scheen de zon door een gat in het wolkendek. Het was drie graden en waaide met windkracht vijf uit het noordoosten. Guur. Gelukkig zouden we wind grotendeels in de rug hebben.
In de kantine van PEC kregen we een zak met een nummer waarin we vanuit Urk kleren konden terugsturen naar Zwolle. In de kantine stonden ook de kratjes voor de verzorgingsposten. Ik zette in krat één tot en met acht flesjes met mijn naam erop. Dan op naar de kleedkamer. Daar waren meer lopers die er tegenop zagen. Iemand zei: "Nou, als we dit achter de rug hebben zijn we in ieder geval doorgewinterde marathonlopers." Niet veel later reden we in drie touringcars richting Urk. We zaten hoog en konden goed over het landschap uitkijken. In de verte zagen we zware buien als vieze vegen neerdalen. De bus reed ongeveer de route die we ook zouden moeten lopen. In feite ging die route over drie eilanden: Kamper eiland, Schokland en natuurlijk Urk. Om het voor de lopers wat makkelijker te maken hadden ze de tussenliggende zee drooggelegd.
In Urk werden we afgezet bij een visverwerkingsbedrijf. In het bedrijfsrestaurant troffen we een flink aantal lopers die op eigen gelegenheid naar de start waren gegaan. In totaal waren we nu met een man/vrouw of tweehonderd. Geheel volgens plan at ik een tube gel en dronk ik 330ml water.
Om kwart voor elf begon het restaurant leeg te stromen. De lopers liepen voor de fabriek heen en weer om warm te blijven. Het was lang geleden dat ik in een jack had gelopen, maar de harde wind maakte dat toch echt nodig.
Zoals vaak bij een kleine loop, leek het wel een reünie. Voor de denkbeeldige startstreep werden nog even ambities en succeswensen uitgewisseld. De speaker riep om dat één van de deelnemers zijn tweehonderdste marathon zou lopen en herkenbaar was aan startnummer tweehonderd. Verder passeerde nog een aantal locale grootheden de revue. Het leek wel of iedereen elkaar kende, maar ik koesterde mij in anonimiteit. Het startschot blies de lopers uit elkaar. Een paar gingen weg voor het parcoursrecord, anderen waren nog met hun veters bezig, en de rest zat daar tussen in. Het is dan even moeilijk om je eigen tempo te vinden. Schuin voor mij liep een jonge vrouw in een geel jack. Zij hield haar armen alsof zij op een Harley Davidson Liberator zat en draaide haar romp bij iedere stap negentig graden in de tegengestelde richting. Ze moest een bekende in het marathonveld zijn, want ze had veel aanspraak.
Na de eerste kilometer lag het veld al behoorlijk uiteen. Ik liep samen op met een bebaarde man van kort in de zestig. We liepen iets sneller dan ik van mijn schema mocht. Er is dan heel veel discipline nodig om af te haken en toch je eigen tempo te gaan lopen. Het koste ongeveer drie kilometer om mezelf daartoe te kunnen zetten. Ik zakte daarna af naar een groepje van vijf waarin zwarte man van in de vijftig liep die aan het vertellen was dat hij eigenlijk helemaal geen hardloper was, maar een bokser. Ik vond dat je dat ook wel kon zien aan zijn houding: licht voorovergebogen en de linker schouder hoger dan de rechter. Ook dit groepje liep nog iets te hard voor mijn plan, dus ik liet mij verder terugzakken.
Inmiddels was ik natuurlijk wel enkele minuten onder schema gekomen. Dat werd lastig rekenen voor tussentijden. Om mij het rekenwerk te besparen schakelde ik mijn horloge over op 'laptime'. Zo kon ik vanaf nu de discipline makkelijker bewaken. De minuten die ik te snel was geweest telden gewoon niet meer mee. Na de eerste drinkpost ging het duidelijk met de wind mee. Ik dronk braaf mijn flesje leeg, maar dan …Er stonden merkwaardig weinig afvalbakken langs het parcours en weggooien doe je natuurlijk ook niet. Gelukkig zag ik er bij de binnenkomst van Nagele een staan. Hierna ging het op weg naar Schokland. Ik bleef iets boven schema lopen en haalde af en toe een eenzame loper in. …….
Vlak voor Schokland kwam het groepje met de boxer weer in zicht. Ik besloot toch maar aan te sluiten. Aanvankelijk liep ik in de staart van het groepje, maar na Schokland, toen we op een traject met tegenwind kwamen, werd ook van mij kopwerk verwacht. Ik kwam naast de zwarte man te lopen. Deze liet geen tijd verloren gaan en informeerde mij meteen dat dit lopen eigenlijk heel bijzonder voor hem was, omdat hij eigenlijk een boxer was. Hij was zelfs Nederlands kampioen geweest. Ik dacht te kunnen zien dat hij een rechtse boxer was, omdat hij zijn hoofd steeds iets schuin naar links hield. Zelf zei hij echter links te zijn. Dan had hij waarschijnlijk een keer een rake klap gehad.
De lucht betrok. De temperatuur daalde heel plotseling enkele graden. De rits van mijn jack ging weer omhoog. Toen daalde een hagelbui op ons neer. Een gezette loopster van een jaar of dertig haalde ons in. Ze liep kennelijk strak op schema, want ze keek steeds op haar horloge.
[onvoltooid verslag]
Schokland
Gezette loopster loopt mis
Achterop bij fietsende echtgenoot: dat wil jij niet
Ketchupsong
aserej ja de j de jebe tu de jebere seibiunouva,
majavi an de bugui an de buididipi,
aserej ja de j de jebe tu de jebere seibiunouva,
majavi an de bugui an de buididipi
Kampen bijna verkeerd
Snelwandelaar
wandelaars
Dieselvrouwtje
Speaker in bushokje.
Sinterklaasoptocht.
Wat last van enkels, schoenen?
Ingehaald door dieselvrouwtje en armzwaaister
Geen idee van finishtijd
Portretfoto, trots
Douchen
Erwtensoep
Waar is Jean Piere
Voorspoedig terug
S avonds feest