Meer precies zou dit stukje “Assepoesterloopjes” moeten heten, maar dat bekt niet. Het gaat in ieder geval om loopjes die heel mooi of leuk zijn, maar die door hun bescheidenheid niet opvallen en door Pijnenburgers genegeerd worden. Ik kom er vrijwel geen clubgenoten tegen. Ik wil deze loopjes nu als goede petemoei eens in volle glorie etaleren.

Een van die stiefloopjes is de Panboscross. (Tot voor kort heette die de Panbosloop, maar ook daar is men er achter gekomen dat het best belangrijk is hoe iets klinkt.)

Bijna iedereen die zich heeft voorgenomen nu eindelijk eens werk te maken van zijn of haar conditie schaft zich ter motivatie een sporthorloge aan. En ook degenen die hun draai gevonden hebben in het hardlopen hebben er vaak een. Tegenwoordig kan daar van alles mee, zoals de appjes op je telefoon volgen of een muziekje opzetten. Het meest worden ze echter gebruikt om de afgelegde afstand te meten. "Hoeveel heb jij?" hoor je vaak na een training, want velen meten hun prestatie in kilometers.
    Je zou bijna vergeten dat de eerste uitbreiding van het sporthorloge het meten van de hartslag was. Bijna, want nu hartslagmeters min of meer gemeen goed zijn, zijn er steeds meer trainers die daar toch gebruik van willen maken en ook veel hardloopwebsites raden dit aan. Hoewel er zeer goede redenen zijn om op hartslag te trainen, wordt daar toch vaak te naïef mee omgegaan, bijvoorbeeld door Zoladz-zones te gebruiken voor trainingsinstructie. En dan doet een training op hartslag meer kwaad dan goed.

Mijn trouwe lezers weten dat ik een tweede-kans-atleet ben: ik ben pas op mijn zesenveertigste begonnen met hardlopen. Sindsdien heb ik daar wel werk van gemaakt. Zo heb me onder andere verdiept in verschillende scholen in looptechniek, zoals Pose, Boverman, Bosch & Klomp en Chi-running. Voor niet-lopers lijkt dit vreemd, maar je kunt dus op verschillende manieren hardlopen. Toch is er één techniek die ik nog ken vanuit mijn jeugd: de looptechniek van Old Shatterhand. Ook Karl May had dus door dat hardlopen niet zo maar hard lopen is.

Gisteren moest ik in een 4-HAVO-klas lesgeven in argumentatie. De school gebruikt hierbij de methode Nieuw Nederlands. Nu is er op die methode in z’n algemeenheid al wat aan te merken, maar op het gebied van argumentatieleer is zij wel heel erg zwak.

Deze les zouden wij “soorten redeneringen” behandelen. (Nieuw Nederlands 4/5 HAVO. Groningen, 2014. P. 190-193.) Nieuw Nederlands onderscheidt 5 verschillende soorten redenatie, namelijk gebaseerd op:
- oorzaak en gevolg
- een overeenkomst
- voorbeelden
- voor- en nadelen
- een kenmerk of eigenschap.

Een curieuze indeling, maar vanwege mijn geringe ervaring in het voortgezet onderwijs houd ik de mogelijkheid open dat dit leerlingen toch op een of andere manier helpt. De uitleg die er bij de verschillende soorten gegeven wordt, maakt het er echter niet altijd duidelijker op. Laat ik er eentje uitlichten, die op basis van voorbeelden.

De bovenstaande titel is enigszins verwarrend. Dit stukje gaat namelijk niet over de fabeldieren maar over het gezelschapsspel weerwolven. Maar deze ambiguïteit stelt mij wel in staat toch gauw even wat over het fabeldier te schrijven.

De weerwolf is als fabeldier al heel oud en zijn naam ook. Daarom weet tegenwoordig bijna niemand meer hoe die naam in elkaar zit. Tijdens het spel worden er dan ook grappen gemaakt als "ben je nou al weer wolf" en "je bent een slecht weer wolf". Van Annie M.G. Schmidt kennen we natuurlijk ook de heen-en-weerwolf als veerman in Pluk van de Petteflet. Dat 'wolf' begrijpt iedereen, maar dat 'weer' geeft aanleiding tot allerlei speculatieve associaties.
Oorspronkelijk was de term weerwolf echter voor iedereen duidelijk. In het Oergermaans was het een samentrekking van 'weir' (man) en 'wulfa' (wolf).1 Weerwolf betekent dus gewoon manwolf. (Weerman is dus eigenlijk dubbelop.) De term is natuurlijk zeer toepasselijk voor een wezen dat zowel de gedaante van een mens als van een wolf kan aannemen. En dat brengt ons weer bij het gezelschapsspel.

  • U bevindt zich hier:  
  • Start