Dit jaar heb ik de Zevenheuvelen maar eens laten lopen. ING is gestopt met de sponsoring en eigenlijk was het met een 'eigen bijdrage' van 15 euro toch al niet zo goedkoop. O.K., je kon je warm omkleden in het concertgebouw "De Vereniging" en achteraf een bord macaroni krijgen. Maar er werd wel van je verwacht dat je in een knaloranje long tight liep en douchen was er niet bij.
Bovendien is het vreselijk druk op het parcours.
Dit jaar heb ik maar eens ingeschreven voor de Horaloop. Veel minder bekend, maar mijn ervaring is dat dit soort lopen zeker niet minder leuk zijn. De Horaloop wordt georganiseerd door de CAV Climax. Die C staat natuurlijk voor Christelijk en ik moet zeggen: iedereen gedroeg zich onberispelijk en er viel geen onvertogen woord.
Het bleek prima met trein en OV-fiets te bereiken. Vijf kwartier van deur tot Climax.
Ze hebben daar een mooie baan en een keurig gebouwtje dat een beetje aan dat van Pijnenburg doet denken. Ze zijn er erg zuinig op hun spullen. Alle terrastafels en stoelen stonden in een hoek van de kantine opgestapeld. Dat koste wat ruimte die de atleten die kwamen inschrijven goed hadden kunnen gebruiken, maar dat gedrang bleek van tijdelijke aard. Een kwartier later kon je al rustig een kop thee bestellen aan de bar à zestig cent.
Mijn startnummer lag al klaar en ook een sjaal om me later nog aan deze wedstrijd te herinneren.
In de kleedruimte stonden de stoelen opgestapeld die normaal in de kantine staan. Niettemin was er plaats genoeg voor iedereen. De sfeer was heel gemoedelijk. Het viel mij op dat de gemiddelde leeftijd aan de hoge kant was. De man naast mij had het over 'oude knakkers'. Ik zei: "Oud wel, maar knakker?"
Even later stond ik wat lang te aarzelen met een long en een short tight in mijn hand. "Ga maar even zitten hoor", zei die zelfde buurman. "Ja, ik moet er even over nadenken", zei ik. "Zie je wel, toch een knakker", concludeerde hij.
Ik koos uiteindelijk de short tight. Dat moest kunnen bij zeven graden en flink doorlopen.
De start van de Horaloop was bij kasteel Hoekelum aan de andere kant van de provinciale weg. Daar was o.a. een parcours van 10 Engelse mijl uitgezet door het Horapark, over de Oostereng en het door Bennekomse bos. Vrijwel geheel verhard, maar ook als cross te lopen, want overal was zandpad naast het fietspad.
Ik was benieuwd of ik een PR zou kunnen lopen. In Amsterdam had ik met 1:42:59 een PR op de halve marathon gelopen. Hier hoefde ik maar iets sneller, 4:50 per kilometer, terwijl het parcours vijf kilometer korter was. Anderzijds had ik hier niet specifiek naartoe getraind.
We stonden met zo'n 150 lopers aan de start. Absoluut geen gedrang. Tot het allerlaatste moment werd er voldoende ruimte gehouden om te rekken of andere onverwachte bewegingen uit te voeren. De keerzijde was dat het zo toch wat fris was. Het windje was venijniger dan verwacht.
Na de start verdwenen we direct het bos in voor een stukje cross. We waren bij de start gewaarschuwd voor het glibberige bruggetje, maar die viel reuze mee. Na een kilometer kwamen we op een verhard pad. Toch bleef ik het wat zwaar vinden. Ik vermoedde dat de vorm van de dag onvoldoende was voor een PR. Al ras bleek dat ik daar ook het parcours de schuld van kon geven, want er werd gestaag geklommen. Er waren echter genoeg lopers die minder moeite hadden. Zo werd ik na ongeveer drie kilometer ingehaald door een man die verschrikkelijk scheef liep omdat hij één arm in het gips had. Dat was bijzonder demotiverend voor mij, tot ik bedacht dat het waarschijnlijk loopgips was.
Bij vijf kilometer waren we ook weer een stuk gedaald. Ik klokte 24:38. Net iets boven schema. Ik had echter weinig hoop, want het ging niet zo soepel met die koude benen. En wie weet wat voor terrein we nog tegoed hadden.
Bij een kilometer of acht werd ik ingehaald door iemand die mij zwaar astmatisch leek. Het was werkelijk niet gewoon die fluitende en gierende ademhaling. Maar hij ging dus wel sneller dan ik.
We liepen inmiddels over de Oostereng. Dat is voor mij natuurlijk een beetje vertrouwd. Ik woon zelf in Soest aan de voet van een eng. (Veel mensen in Soest denken dat 'eng' een ander woord voor heuvel is, omdat de eng daar op een heuvel ligt. Fout. Een eng is een gemeenschappelijk stuk akkerland. Meestal ligt dat wat hoger, want akkers moeten in tegenstelling tot weidegrond redelijk droog zijn.) De eng van Bennekom wordt gelukkig niet ontsiert door de bebouwing aan de rand.
Zo'n tweehonderd meter voor mij viel de astmaticus stil. Die had natuurlijk te veel van zichzelf gevraagd. Toen ik hem op tien meter genaderd was, ging hij er echter opnieuw vandoor.
Op de tien kilometer zat ik met 48:26 dertig seconden boven schema. Ik wist niet of dit geflatteerd was door overmatig dalen. Ik wist wel dat mijn benen nog steeds koud en stijf aanvoelden. Was het wel zeven graden? Die short tight was waarschijnlijk toch wat onbezonnen, terwijl ik er nog zo over had nagedacht. Behalve drie knullen van een jaar of 19, die nu vast al onder de douche stonden, had ik verder niemand in het kort gezien. Ik had nu wel de wind in de rug. Dat scheelde iets.
Even later werd ik ingehaald door iemand die verschrikkelijk slofte. Ik hoorde hem van verre aankomen. Ik ging dan wel niet zo snel, maar ik trok wel mijn benen fatsoenlijk op. Dat is toch een troost.
Voor de tweede keer kon ik de stilgevallen astmaticus bijna aantikken voordat hij zichzelf herpakte.
Vijftien kilometer 1:13:36. Het zit er echt niet meer in. Ach, niet getreurd. Het is in ieder geval veel beter dan mijn vorige 10 EM, een beetje revanche op de Dam tot Dam. Bovendien zat hier toch aardig wat niveauverschil in het parcours.
Zo'n 200 meter voor de finish kwam een oudere man langs zij. We lachten elkaar vriendelijk toe en toen ging hij me voorbij. Hij lag 10 meter voor toen ik besefte dat ik dit niet over mijn kant kon laten gaan. Ik versnelde en liep in. De oude baas had echter ook nog wat reserve en versnelde. Ik zette alles op alles om hem toch nog in te halen.
In de uitslag is te zien dat Roel Roerig (echt waar) finishte in een bruto tijd van 1:18:53 en ik een seconde later. Verder zie je dat Roel maar liefst 10 jaar ouder is dan ik. Nu denk ik: kijk, er is nog hoop, ik kan nog zeker 10 jaar vooruit. Toen dacht ik dat niet, want toen stond ik in de bosjes te kotsen.
Een half uur later was ik weer helemaal de oude. Heerlijk gedoucht. Ik at een kop erwtensoep van één euro en ik begon te rekenen. Als we nu eens de prijs van de consumpties bij het inschrijfgeld van 6 euro optellen, dan heb ik toch voor 7,60 een fijne wedstrijd gelopen, warm omgekleed en nog gedoucht ook. Daar kan de Zevenheuvelenloop zelfs gesponsord niet tegen op.
O ja, mijn netto tijd was 1:18:51, Champion gechipt.