17 man/vrouw sterk waren we naar Apeldoorn vertrokken om het trainingsseizoen met een wedstrijd over 10 Engelse mijl af te sluiten. De temperatuur lag lager dan het jaar daarvoor, maar was met 22 graden toch nog wat aan de hoge kant. Net als vorig jaar verbaasden wij ons over de lage opkomst. Wij bleken een marktaandeel te hebben van 13% van het gehele lopersveld en 37% binnen de categorie wedstrijd 10EM. En net als vorig jaar was mede-Pijnenburger Theo van Beek ook van de partij, hoewel hij zich voor de gelegenheid Hans Meinhart liet noemen.
Een iedereen had zijn eigen doelstelling. Voor sommigen zou het de eerste 10 mijl zijn. Indachtig mijn ervaringen van de laatste tijd en mijn voornemen voorlopig 'low profile' te lopen, had ik mijn doel gesteld op het redelijk comfortabel uitlopen van de afstand. Om dit voor mijzelf te onderstrepen had ik mijn horloge thuisgelaten.
Jan B. zou ons op de fiets begeleiden. Hij en Theo namen voor de start nog even een groepsfoto. Het resultaat hieronder steekt met zijn verrassende contrasten de Nachwacht naar de kroon.
Het startschot werd zoals gewoonlijk in dit soort evenementen bijna terloops gegeven. Al snel begon het veld wat uit te rekken. Ik kon Christiaan en Dirk in hun fel gekleurde shirts voor mij uit zien lopen en Martin, Victor en Frans, moesten daar ook ergens zijn. Langzaam liepen ze op mij uit. Pas toen ze echt uit zicht waren voelde ik me helemaal horlogeloos.
Het parcours loopt voor het grootste deel over schaduwrijke bospaden. Ik liep comfortabel en slechts 2 lopers haalden mij in. Net voor de eerste drinkpost zat er een bobbel in het wegdek, waardoor ik mij verstapte. Even schoot een pijscheut door mijn enkel, maar het leverde verder geen hinder op. (Vreemd genoeg heb ik daarna nog wel dagen last gehad met gewoon lopen.)
Voor mij liep iemand die zo nu en dan moest wandelen, maar er daarna weer als een speer vandoor ging. Dat heeft hij op die manier tot aan de finish volgehouden zonder dat ik hem voorbij ging.
Op 2/3 van het parcours waren de zijkanten afgezet met markeringslint. Er stonden ook wat voertuigen, waaronder een politiebusje. Ik vond dat ze deze tweede drinkpost wel heel zwaar hadden opgetuigd. Toen ik dichterbij kwam zag ik nog meer politie en een verlaten oude beige Mercedes in het bos staan. Een van de agenten vroeg door de telefoon of de technische recherche onderweg was. Vluchtauto? Moord?
Nog geen 200 meter verder kwam de echte drinkpost. Jan B. Wachtte mij daar op om vast te leggen hoe ik mijn bekertje leeg dronk. "Hoe gaat het?" "Prima!" Zo tegen de 13 km haalde Jan mij weer in, hij herhaalde zijn vraag en voegde daar aan toe: "De dames komen er aan." Even later werd ik inderdaad ingehaald door Annie en Erna. Ik moest even mijn voornemen toch vooral comfortabel de finish te bereiken hernieuwen. Ik wist dat er bij 14 km nog een vieze klim zou komen in de volle zon, dus hield ik me op de spaarstand.
De klim was inderdaad zo vies als ik me herinnerde. De dames, die inmiddels voor mij uit liepen, sloegen zich er echter prima doorheen.
Ik finishte volgens de speaker in een sterke stijl, waaruit ik concludeerde dat de arme man te lang in de zon had gestaan. Met een tijd van 1:26 had ik precies even snel gelopen als vorig jaar. Toen was ik kapot gegaan op de laatste helling. Nu had ik inderdaad comfortabel gelopen, maar kon mij niet voorstellen dat ik twee maanden eerder dik 2,5 keer zo ver had gelopen.
Hans/Theo bleek als eerste van de Pijnenburgers binnengekomen te zijn in 1:08, maar hij loopt dan ook ik de wedstrijdgroep. Voor velen was het een verrassing dat Frans tweede was, vóór Martin en Dirk. Ik wist wel dat een Frans in goeden doen heel snel kan zijn. Waarschijnlijk omdat dit voor hen zo onverwacht was, hadden zij ook geen poging gedaan hem in te halen. Beducht voor de afstand hadden zij voorzichtig gelopen en achteraf het idee dat ze sneller hadden gekund. Victor was tevreden met zijn revanche op vorig jaar, toen hij met maagproblemen moest uitstappen.
Ook de rest had prima gelopen. Zeker als je rekent dat het voor een aantal de eerste 10 mijl was. Zelfs Harry, die bezemwagen speelde, kwam juichend over de streep. Waarop Theo hem toe riep: "Harry, jongen, je bent niet eens nat!" Alleen Evert had een off day. Hij was gestart op de 10 mijl, maar besloot onderweg het parcours van de 5 mijl te lopen. Daardoor liep hij een top tijd voor de 10 en, omdat hij vijf minuten eerder gestart was, ook een snelle op de 5. Feitelijk waren Monique en Katja hier de sterren.
Bij de prijsuitreiking bleek dat we wel 6 podiumplaatsen hadden. Eigenlijk hadden we recht op meer dan we er kregen. Theo greep ernaast, omdat zijn alter ego Hans in een jongere categorie was ingeschreven, en Monique en Katja omdat men de 5 mijl überhaupt geen wedstrijd vond.
In de auto op de terugweg zei Annie mij dat ze het leuk vond dat ze mij had ingehaald en dat ik dat niet erg vond. Dat was echter niet helemaal goed ingeschat. Ik heb er geen enkel probleem mee om ingehaald te worden door wie dan ook, maar dan moet het wel in een tempo zijn dat boven mijn kunnen ligt. Dat ik, om comfortabel te lopen, een tempo aan moest houden dat zelfs onder dat van mijn 30 km zat, daar heb ik weldegelijk een probleem mee. Low profile of niet.
Wat echter de hele dag goedmaakte, was dat ik 's avonds werd uitgeroepen tot webmaster van het jaar. Ik kreeg daarbij een oorkonde waarop ik zo hard loop dat ik mezelf inhaal, zelfs met een rugzak op. Als je wilt weten waar die raket op slaat, dan kun je dat het beste navragen bij een Limburger.
